De vroegste overblijfselen van de ondergrondse vindplaats van de Hal Saflieni Hypogeum op het eiland Malta dateren uit ongeveer 4000 BCE en het complex was in gebruik gedurende een periode van vele eeuwen, tot ongeveer 2500 BCE. Het meest opvallende van dit neolithische tempelcomplex zijn de indrukwekkende akoestische eigenschappen van diverse kamers en nissen. Verschillende onderzoekers hebben opgemerkt hoe het geluid in bijvoorbeeld de Orakel Kamer (E ‘) resoneert met een frequentie van 111 hertz, wat ook wel de ‘Heilige Frequentie’ wordt genoemd. Er zijn namelijk verschillende oude tempels en heilige monumenten met een vergelijkbaar effect en dezelfde frequentie. De wanden en plafonds van de compartimenten met deze speciale akoestische eigenschappen (E ‘, F’) zijn rijkelijk versierd met spiraalvormen van rode oker, het prehistorische symbool van laagfrequente geluidsresonantie. Geschat wordt, dat de ondergrondse tempel de overblijfselen van meer dan 6000 mensen bevat, allemaal op een bizarre manier opgestapeld nabij de ingang en de gang naar het middelste niveau, hetgeen meteen de vraag oproept of we hier te maken hebben met een 6000 jaar oude ceremoniële tempel of een graftombe. Echter kan het ook in een veel latere periode als graftombe zijn gebruikt door een andere beschaving.
Het meest voor de hand liggende is dat de tempel aanvankelijk werd gebruikt voor rituele klankceremonieën. Er wordt zelfs gezegd dat de oorspronkelijke bouwers mensen waren van een onbekend ras met langwerpige schedels, hetgeen zou kunnen duiden op een menselijk ras met een grotere gevoeligheid voor laagfrequent geluid vanwege een afwijkend of groter deel van het midden- en binnenoor binnenin de schedel. Gezien de ongelooflijke akoestiek en resonantie en het vreemde, maar bekende vormgegeven drie verdiepingen tellende ontwerp, kan men niet anders dan veronderstellen dat het Hypogeum een voorstelling is van het menselijk oor met zijn bijzondere anatomie met daarin het spiraalvormige Slakkenhuis (F’). De tempel zelf heeft een dieper extra compartiment dat ook wel het ‘Heilige der Heiligen'(G’) wordt genoemd. Dit kan overigens wijzen op een van de verschillen in vorm tussen een hedendaagse menselijke schedel en een oude langgerekte menselijke schedel van 6000 jaar geleden. Ondanks de kleine verschillen is het binnengaan van deze tempel gelijk aan het binnengaan van het ‘het menselijk oor.’ De Ouden hebben ons niet alleen teksten en inscripties nagelaten, maar ze communiceerden ook met ons door middel van klank en doen dat nog steeds – we hoeven alleen maar heel goed te luisteren.
©Willem Witteveen
De spiraal is het prehistorische symbool voor laagfrequente geluidsresonantie, gebaseerd op de vorm van het menselijke slakkenhuis in het oor; een spiraalvormige, holle, kegelvormige kamer van bot, waarin golven zich voortplanten vanuit de basis nabij het middenoor (20 kHz) naar de top (de bovenkant of het midden van de spiraal – 20 Hz).
De spiraal is een van de oudste geometrische vormen in prehistorische en oude kunstwerken en is te vinden in prehistorische bouwwerken en tempels van verschillende culturen over de gehele wereld. Oude tempels waarin spiralen te vinden zijn, onderscheiden zich door hun opvallende akoestiek en resonantie. Een uitstekend voorbeeld hiervan is het Hal Saflieni Hypogeum op Malta.
Een kalkstenen olifant uit Mesopotamië uit de late Uruk / Jemdet Nasr-periode, circa 3400-3000 BCE, met oren uitgesneden als spiralen.
Olifanten produceren laagfrequente geluiden tussen 1 en 20 Hz, ook wel infrageluid genoemd, waarmee ze communiceren over grote afstanden zo van wel 10 kilometer die niet door een menselijk oor kunnen worden gedetecteerd.
Een uitstekend voorbeeld van de spiraalvorm die een uitdrukking vormt van laagfrequent geluid en communicatie.
De Sleeping Lady of Slapende Dame van Malta is een beeldje van 12,5 cm dat een vrouw in slaaphouding, liggend op een rustbed, voorstelt. Haar bovenlichaam is naakt; ze heeft brede heupen en draagt een rok met franjes. Het beeldje is vervaardigd uit klei en met rode oker gekleurd. Zowel het figuurtje als het onderstel zijn met veel zin voor detail uitgewerkt en het geheel getuigt van groot vakmanschap. Er bestaan verschillende hypotheses omtrent de betekenis van dit artefact. De meest voorkomende is dat de dame een godheid, gelinkt aan de begrafenisrituelen, voorstelt. Een andere is dat zij de personificatie van de dood is. Het beeldje werd gevonden in het Hypogeum van Hal Saflieni op Malta en dateert uit het neolithicum, de periode dat de megalithische tempels werden gebouwd – Wikipedia
